„Legendy polskie” stworzone przez Allegro podbijają sieć. Dlaczego? Ponieważ odgrzewają znane nam wszystkim historie o Panu Twardowskim, Bazyliszku czy Smoku Wawelskim, ale w zupełnie odmiennej formie. Zresztą: „Pięćdziesiąt twarzy Greya” to nowoczesna wersja Kopciuszka a „Chłopcy” Jakuba Ćwieka bazują na historii o Piotrusiu Panie. Czy warto odgrzewać stare kotlety? Jak widać – tak!

Jak odświeżyć klasyk, aby miało to sens?

Przede wszystkim musimy mieć pomysł na to, co chcemy zrobić z dawną historią. Nie możemy po prostu jej skopiować. A co za tym idzie: musimy ją bardzo dobrze znać. Na tyle, aby mieć własne przemyślenia i wizję alternatywnego poprowadzenia akcji lub wykorzystania bohaterów. Bardzo ważnym elementem jest tutaj chęć pokazania zupełnie odmiennej natury znanych wszystkim postaci, np. Dzwoneczka jako szefowej motocyklowego gangu. Ważne również jest to, aby kreacja była przez całą naszą historię spójna i w jakiś sposób odnosiła się do oryginału. Nowa historia bowiem musi bazować na starej na tyle, aby czytelnik był w stanie zauważyć powiązania. 

Jak nie odświeżać klasyków?

Niebezpieczną rzeczą jest zmiana charakteru znanego wszystkim bohatera, czyli pozytywnego w negatywnego. Nie jest to niemożliwe, ale nie zawsze przynosi zamierzony efekt. Aby porwać się na coś takiego, musimy naprawdę dobrze uzasadnić taką kolej rzeczy, czyli np. uwypuklić pewne cechy podstawowej postaci (z oryginalnej powieści), tak, aby przekonać czytelnika, że tak naprawdę tamta wizja była mocno wyidealizowana. Ważne również jest to, aby nie odwzorowywać historii 1:1 – nie chcemy stworzyć plagiatu, kopii, lecz coś nowego, świeżego. Dlatego nie bierzmy się za tego typu kreacje w sytuacji, gdy nie posiadamy konkretnej wizji. Może to się po prostu źle skończyć – żaden czytelnik nie lubi kopii, a co najgorsze: prawie nigdy nie jest to zapomniane w środowisku!