Czasem korci nas to, aby główny bohater był jednoznacznie dobry albo zły. Jednak czy zawsze czytelnik będzie chciał o takiej osobie czytać? Jest to dylemat prawie każdego pisarza. Szczególnie, jeśli w trakcie tworzenia mamy możliwość zwiedzenia naszej postaci na manowce lub odwrócenie jej roli. Kiedy warto trzymać się czarno-białej wersji a kiedy lepiej dodać szarość?

Kto jest odbiorcą?

To pytanie jest najważniejsze, jeśli chodzi o określenie tego, czy bohater może być jednoznaczny. Im młodsza grupa docelowa, tym lepiej, aby postać była od początku do końca dobra lub zła. To prosty sposób na nauczenie czym się od siebie różnią te dwa aspekty. Jednak im starszy odbiorca, tym jest bardziej wymagający. Choć i tutaj możemy trafić rozmaicie. Wszystko bowiem zależy też od gatunku, jaki tworzymy.

Jak gatunek wpływa na jednoznaczność postaci?

To proste i wiąże się z tym, kogo sobie obieramy na cel jako grupę docelową. Jeśli chcemy stworzyć prostą komedię dla osób, które po prostu chcą przeczytać w wolnej chwili książkę i zbytnio nad nią nie dywagować, wówczas zostawmy prostą postać. Jeśli jednak mamy plan napisać thriller, powieść psychologiczną, sensację lub nawet fantastykę – wówczas możemy już bardziej pokombinować z moralnością bohatera. 

Jak prawidłowo zbudować niejednoznaczną postać?

Ważne, aby najpierw upewnić czytelnika w tym, że bohater jest jednoznacznie zły lub dobry. Można stosować delikatne sugestie, że jest inaczej, jednak musi być pewien obrany trend. Warto wpleść scenę, w której ta pierwotna opinia zostanie potwierdzona. Następnie, zazwyczaj pod koniec historii, ukazujemy prawdziwą twarz bohatera. Innym sposobem jest snucie się między obydwoma światami. Wówczas od początku czytelnik będzie miał trudność z jednoznacznym sklasyfikowaniem bohatera. Raz dobry, raz zły – ważne, aby żaden z tych elementów nie był „czysty”, czyli żeby nie dało się jednoznacznie określić, czy dany czyn bohatera był czarny lub biały. Na koniec można rozwiązać zagadkę postaci, ale nie jest to konieczne.